WALENTYNKOWA MOC POMOCY

Kiedy kochamy, chcemy mieć pewność, chcemy czuć się bezpiecznie. Poczucie braku bezpieczeństwa w związku prowadzi do konfliktów i wewnętrznych rozterek. W każdym związku zdarzają się konflikty, problemy, kłótnie. Nie ma w tym nic niepokojącego, dopóki partnerzy potrafią je rozwiązywać, rozmawiać ze sobą, ustalać wspólnie kompromisy. Jednak, gdy jedna ze stron zaczyna poniżać, obrażać, wyzywać, manipulować, wyśmiewać i używać siły, by osiągnąć swoje cele i zmusić drugą osobę do określonych zachowań, oznacza to, że została przekroczona granica i te zachowania trzeba nazwać wprost PRZEMOCĄ.

Przede wszystkim PRZEMOC W RODZINIE musi ujrzeć światło dzienne. Ujawnienie jej przez ofiarę wymaga wiele odwagi, czasem wsparcia. Mając na uwadze wsparcie dla osób pokrzywdzonych przemocą, poniżej przedstawiono problematykę przemocy w rodzinie pragnąc w tym ważnym dniu zakochanych, przekonać osoby, które zamiast miłości otrzymują stałe poczucie zagrożenia, że miłość to miłość a przemoc to PRZEMOC.

Również jeśli jesteś „tylko” świadkiem przemocy w rodzinie – REAGUJ !!!

I nie chodzi tylko o przemoc fizyczną, ale również o tę psychiczną, szczególnie w kontekście dzieci. Pamiętaj, że kiedy słyszysz niepokojące odgłosy, podjęcie interwencji, choćby poprzez zawiadomienie instytucji takich jak Policja lub Ośrodek Pomocy Społecznej, nie jest ingerowaniem w wewnętrzne sprawy rodziny, jest wyrazem obywatelskiej odpowiedzialności za najmłodszych, którzy zawsze są zależni od dobrej lub złej woli swoich rodziców.

Osoba pokrzywdzona przemocą bardzo często nie rozumie sytuacji w swojej rodzinie, bowiem przyświeca jej myśl, że przecież nie zawsze jest źle, zdarzają się również dobre chwile. Często osoby żyjące w rodzinach, w których relacje oparte są na dysproporcji sił (zarówno ofiary, jak i świadkowie), przestają dostrzegać przejaw przemocy, zwłaszcza gdy nie dochodzi do przemocy fizycznej. W życiu osób krzywdzonych pojawia się chaos i brak poczucia kontroli, a one same nie rozumieją, co się dzieje w ich życiu. Nieustannie słyszą, że są głupie, że do niczego się nie nadają
i na pewno nikt im nie uwierzy.  Często nie są świadome, że to, co dzieje się w ich związku, to PRZEMOC, że to jest ZACHOWANIE, KTÓRE ŁAMIE PRAWO.

Osoby doznające przemocy, często nie potrafią nazwać  zachowań przemocowych stosowanych przez osobę stosującą przemoc. A nie rzadko są to czyny naruszające przepisy kodeksu karnego. Przemoc pojawia się i rozwija niezauważalnie, w formie kolejnych, niewielkich aktów kontroli, upokarzania z których żaden z osobna nie jest na tyle wyraźny, by wzbudzić czujność.

Nie umiejąc się przeciwstawić, osoby krzywdzone adaptują się do sytuacji, w której żyją. Uczą się akceptować takie zachowania przez wzgląd na strach, miłość, poczucie lojalności, względny spokój dla siebie i dla dzieci. Jednakże całą energię zużywają na przetrwanie w miarę spokojnie obecnego dnia, a nie mają już siły na zmianę swojej sytuacji życiowej.

Natomiast dla osób stosujących przemoc w rodzinie, z upływem czasu przemoc nabiera właściwości uzależnienia – podlega eskalacji, zmianom. PODDAWANIE SIĘ PRZEZ CZŁONKÓW RODZINY KONTROLI, PODPORZĄDKOWANIE I GODZENIE SIĘ NA BRUTALNOŚĆ NIE ZMNIEJSZA DYNAMIKI PRZEMOCY, ANI CZĘSTOTLIWOŚCI ZACHOWAŃ AGRESYWNYCH – PARADOKSALNIE, PROWADZI DO ICH WZMOŻENIA.

ZA PRZEMOC ODPOWIEDZIALNOŚĆ PONOSI OSOBA, KTÓRA JĄ STOSUJE, PONIEWAŻ NIC NIE USPRAWIEDLIWIA KRZYWDZENIA DRUGIEJ OSOBY.

CHARAKTERYSTYKA OSÓB STOSUJĄCYCH PRZEMOC W RODZINIE (dalej OSP)

Trudno jest skonstruować jednoznaczny profil osoby stosującej przemoc w rodzinie – zarówno jeśli chodzi o wiek, status społeczny czy cechy osobowości. Można jednak wykazać pewne czynniki, które zwiększają prawdopodobieństwo użycia przemocy:

• np. nieprawidłowa osobowość, organiczne uszkodzenie mózgu, choroby psychiczne. OSP są z reguły osoby, które słabo kontrolują wybuchy złości, mają wyższy poziom agresywności, niższy poziom lęku, traktujące innych ludzi przedmiotowo.
• OSP poza stosowaniem napaści fizycznej stosuje też przemoc psychiczną. Grożąc i demonstrując siłę doprowadza do izolacji społecznej „ofiary”. Kontroluje i ogranicza jej kontakty. Zachowuje się obraźliwie wobec jej znajomych lub robi awantury w ich obecności, zakazuje opowiadania o tym, co dzieje się w domu, krytykuje i poniża „ofiarę”, domaga się posłuszeństwa we wszystkich dziedzinach życia rodzinnego.
• Badania wskazują, że OSP są niepewne siebie, z kompleksem niższości i z poczuciem bycia do niczego. Mają problemy osobowościowe i psychologiczne, osłabioną kontrolę impulsów, zniekształcenia poznawcze, niską odporność na stres, nadużywają alkoholu i narkotyków, popadają w konflikty z prawem i często pochodzą ze środowisk, w których dominowała przemoc. Powyższe cechy stanowią czynnik ryzyka wystąpienia przemocy.
• Nie ma prostej zależności pomiędzy używaniem alkoholu i przemocą w rodzinie. Wykazano, że przypadki skrajnego nadużywania alkoholu nie są związane z dużym nasileniem przemocy.
• „Sprawcy” przemocy nie potrafią kontrolować swojego gniewu i impulsów agresywnych. Nierzadko na swoim koncie mają zachowania antyspołeczne, ostrzeżenia ze strony policji i wyroki sądowe.
• Swoje „ofiary” widzą w zniekształcony sposób i oczekują od nich zaspokojenia swoich potrzeb w tym spełnienia funkcji macierzyńskich lub ojcowskich oraz małżeńskich.
• Zrzucają na innych winę za swój gniew i obarczają ich odpowiedzialnością za własne gwałtowne zachowanie. Usprawiedliwiają swoje zachowanie („nigdy bym cię nie skrzywdził gdybyś mnie nie sprowokowała”). Rzadko akceptują swoją odpowiedzialność za własne agresywne zachowanie, choć mogą przepraszać za spowodowane cierpienie.
• Nie są empatyczni, ale od innych oczekują zrozumienia dla swego gwałtownego zachowania. Nie potrafią współodczuwać z partnerem, nie rozumieją jego uczuć, nie potrafią zobaczyć sytuacji z punktu widzenia „ofiary”. Brak empatii obejmuje również inne problemy we wzajemnych relacjach (zły stan zdrowia partnera).
• Często ujawniają przemieszczoną agresję. Złość związaną ze stresem w pracy rozładowują
  na osobie partnera.

CECHY OSOBY STOSUJĄCEJ PRZEMOC W RODZINIE

W SFERZE POZNAWCZEJ

SILNE PRZEKONANIE O POSIADANIU KOGOŚ (NP. MOJA ŻONA, MOJE DZIECI – MOJA WŁASNOŚĆ) Posiadanie daje automatycznie prawo do dysponowania według własnych przekonań i poglądów. Jeżeli coś jest moje, to JA ustalam jakie będą losy tego czegoś. Osoby Stosujące Przemoc mając przekonanie o własności partnerki lub/i dzieci, nie tylko dysponując różnymi aspektami ich życia, „porządkując” ich potrzeby, pragnienia, emocje i zachowania, lecz także utwierdzają ich w przedmiotowości wobec własnej osoby. Dlatego często w rozmowach z osobami doznającymi przemocy można słyszeć: „nie mam prawa, jestem nic nie warta, nie spełniam oczekiwań, do niczego się nie nadaję, o niczym nie potrafię decydować”, itp. Stąd, gdy dochodzi do interwencji zewnętrznej, OSP często mają poczucie, że ktoś naruszył ich prywatność, że ktoś miesza się w nie swoje sprawy, bez zezwolenia.

SZTYWNE ZASADY „PORZĄDKU” – BRAK TOLERANCJI NA SPONTANICZNE LUB INNE NIŻ USTALONE ZASADY
„Jakiś porządek musi być.”, „Jak się jej nie dopilnuje, to nie wiadomo co zrobi.”, „Wszystko musi być jak w zegarku, każdy musi robić to co do niego należy”. To częste zdania używane przez OSP, której jest niezwykle trudno zaakceptować, że może istnieć inny porządek lub „nieporządek”. Zmianę scenariusza OSP odczuwa w kategoriach destabilizacji, uruchamiając lęk i poczucie zagrożenia. Jest w stanie zrobić wszystko, aby sytuacja wróciła do „normy” – czyli do ustalonego przez niego i w oparciu o własny system wartości porządku. Każde odchylenie czy próba zmiany będą traktowane jako niesubordynacja lub działanie przeciwko niemu. Przekonanie o tym, że najlepszą drogą do uzyskania szacunku jest wywołanie lęku, obawy, respektu.

Ten sposób myślenia jest bezpośrednio przejęty od rodziców. Do dziś w wielu rodzinach, nawet tych nie stosujących przemocy na co dzień, istnieje przekonanie, że pewna porcja lęku jest niezbędna, aby dziecko wykazało szacunek. „Inaczej wejdzie mi na głowę”, „Smarkacz musi się trochę bać”, „Jak nie będzie się bał/a, to nie będzie można nad nim/nią panować”. Wydaje się, że taki sposób myślenia wyrasta z przekonania o naturze człowieka. Jesteśmy wychowani w duchu represyjnym. Gdybyśmy nie zastosowali działań represyjnych, to zło mogłoby wziąć górę i opanować nasze postępowanie.
Na początku procesu wychowania najbliżsi są odpowiedzialni za „kontrolowanie tej części”. Potem doskonale się uczymy sami to robić poprzez zinternalizowanie mechanizmów tworzących zdolności
do samokontroli. OSP ma silne przekonanie o tym, że najbardziej skutecznym sposobem budowania szacunku jest wywoływanie lęku.

AUTORYTARNE POGLĄDY
Najlepszy przykład autorytarnych poglądów przedstawił jeden z klientów Niebieskiej Linii podczas rozmowy terapeutycznej. „Po co to całe zamieszanie. Przecież sprawa jest prosta, z babą i bachorem to trzeba „krótka piłka”. Wszędzie wiadomo, że każdy musi znać swoje miejsce w szeregu. W mojej rodzinie wszystko było jasne i klarowne, moja matka znała swoje miejsce i wystarczyło, aby ojciec tylko na nią popatrzył. Ja nie rozumiem o co chodzi mojej żonie. Po co ona próbuje zmienić coś, co się sprawdza od zawsze?”. Ciekawe jest to, że im więcej eksponuje się w życiu publicznym wzorców autorytarnych, tym mocniejsze jest przekonanie o słuszności własnych działań w rodzinach, gdzie występuje przemoc. Ta sytuacja jest jednym z przykładów tzw. instytucjonalizowania przemocy domowej (ekosystem).

ROZWIĄZYWANIE KONFLIKTÓW POPRZEZ UŻYWANIE SIŁY
Żyjemy w społeczeństwie, w którym używanie siły do rozwiązania konfliktów jest najczęściej stosowaną strategią postępowania w sytuacjach interpersonalnych. Ta cecha OSP wydaje się korespondować z obowiązującym przekonaniem o tym, że „gdy się kończą argumenty, trzeba siłą postawić na swoim”. Bicie, atak, kara, groźba, zagrożenie, demonstracja siły, szantaż, wzbudzanie lęku, poczucia winy – są to „znakomite instrumenty” służące podporządkowaniu drugiego człowieka. One idą w ruch wtedy, gdy silniejszy ma poczucie, że „wyczerpał wszelkie inne metody”, aby postawićna swoim.

DUŻA TENDENCJA DO RACJONALIZACJI
Jeżeli dopuściłem się przemocy, to musiały zaistnieć naprawdę istotne ku temu powody. Racjonalizacja służy głównie ochronie poczucia „bycia w porządku”. Chroni też przed ewentualnymi wyrzutami sumienia. Zaskakujące jest to, że racjonalizacje stosowane przez Osoby Stosujące Przemoc (ujawniane, gdy analizujemy sytuacje stosowania przez nie przemocy wobec swoich bliskich) są powszechnie stosowane przez innych ludzi w różnych sytuacjach konfliktowych. „To przez Ciebie, twoja wina, trzeba było mnie nie sprowokować, prosiłem Cię, a Ty nie chciałaś, jakiś porządek musi być, inaczej wejdzie na głowę, nie można tolerować braku szacunku, to jest dla Twojego dobra”, itp.

W SFERZE BEHAWIORALNEJ

ZACHOWANIA AGRESYWNE – SŁABA SAMOKONTROLA
Słaba samokontrola jest tak naprawdę często wymówką usprawiedliwiającą zachowania agresywne podczas przemocy. OSP skarżą się na to, że pomimo starań nie potrafią panować nad sobą. Analiza ich kontaktów z innymi osobami pokazują jednak, że potrafią oni w różnych sytuacjach uruchamiać samokontrolę. Np. z policjantem, z szefem, z kimś, wobec kogo nie mają przewagi. Doskonale wręcz odróżniają sytuacje, w których brak panowania nad sobą może przynieść nieprzyjemne konsekwencje. Zdarzają się jednak osoby, których poziom agresji jest tak wysoki, że wymaga to treningu, a nieraz wspomagania farmakologicznego. Na szczęście niezbyt duża jest liczba tych osób.

PRZYMUS REAGOWANIA
Osoby stosujące przemoc opowiadają czasem o tym, że czują przymus reagowania w różnych sytuacjach prowadzących do konfliktu i przemocy. Można by powiedzieć, że wygląda to na obecność zachowań kompulsywnych. Teorie wyjaśniające mechanizmy uzależnienia próbują czasem nałożyć szablon kompulsywności na zachowania przemocowe. Z obserwacji wynika, że JEST TO KOLEJNY SPOSÓB NA RACJONALIZACJĘ WŁASNEGO POSTĘPOWANIA.

TYPOWE SCHEMATY PATOLOGICZNYCH ZACHOWAŃ OSP PROWADZĄCYCH
DO WYNISZCZAJĄCEJ KONTROLI I TYRANII (MECHANIZM „ZNIEWALANIA”)

1. Osłabianie „ofiary”: doprowadzanie do całkowitej uległości, podporządkowania łagodną perswazją, żądaniem wyrzeczeń (z pracy, kariery, życia towarzyskiego itp.);

2. Izolowanie: od ludzi, najbliższej rodziny, informacji, innych źródeł potencjalnego wsparcia;

3. Świadome wywoływanie przerażenia, wzbudzanie lęku – grożenie śmiercią lub trwałym, szpecącym okaleczeniem;

4. Naprzemienne stosowanie „kar” i „nagród”: „wielokrotne ocalanie”, wywoływanie wdzięczności za pozostawienie przy życiu („syndrom sztokholmski”);

5. Nieuzasadnione i nieprzewidywalne wybuchy złości: półświadoma strategia ciągłego zastraszania „ofiary”;

6. Budowanie przekonań osoby dotkniętej przemocą o „omnipotencji” OSP: roztaczanie wizji własnych możliwości, wpływów, znajomości – w opozycji do rzekomego osamotnienia „ofiary”;

7. Wszechstronna kontrola zachowań: drobiazgowe reguły dotyczące życia codziennego, planów, brak intymności w życiu codziennym, przeszukiwanie rzeczy osobistych, poczty, itp.;

8. Podtrzymywanie iluzji „zmiany”, „poprawy”, odwoływanie się do wspólnej „lepszej” przeszłości, wzbudzanie nadziei: odzyskiwanie „wymykającej się” relacji kontroli.

Opisana wyżej dynamika zachowań OSP interpretowana jest jako przejaw adaptacyjnoobronnych strategii radzenia sobie z poczuciem małej wartości, nieadekwatności społecznej, lęku przed odrzuceniem.

ALKOHOL I INNE UZALEŻNIENIA A PRZEMOC

Stosowanie przemocy i uzależnienia są zjawiskami, które często współwystępują i wzajemnie na siebie wpływają. Badania pokazują, że prawdopodobieństwo wystąpienia przemocy
w rodzinie z problemem alkoholowym jest dwukrotnie większe niż w rodzinach, w których problem ten nie występuje.

UREGULOWANIA DOTYCZĄCE PRZEMOCY W RODZINIE

ZAWARTE W KODEKSIE KARNYM

Czyny ścigane z oskarżenia punlicznego – z urzędu

• 156 k.k. ciężki uszczerbek na zdrowiu
• 157 §1 k.k. naruszenie czynności narządu ciała lub spowodowanie rozstroju zdrowia innego niż określonego w art. 156 § 1 k.k.
• 157 § 2 i 3, 4 k.k. naruszenie czynności narządu ciała lub spowodowanie rozstroju zdrowia trwającego nie dłużej niż 7 dni, nieumyślne naruszenie czynności narządu ciała lub spowodowanie rozstroju zdrowia innego niż określonego w art. 156 § 1 k.k. oraz nieumyślne naruszenie czynności narządu ciała lub spowodowanie rozstroju zdrowia trwającego nie dłużej niż 7 dni, jeżeli pokrzywdzonym jest osoba najbliższa zamieszkująca wspólnie ze sprawcą
• 160 k.k. narażenie na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu
• 189 k.k. bezprawne pozbawienie wolności
• 190a k.k. uporczywe nękanie
• 191 § 1 k.k. zmuszanie do określonego zachowania. Utrudnianie korzystania z lokalu mieszkalnego
• 191a § 1 k.k. naruszanie intymności seksualnej
• 193 k.k. zakłócanie miru domowego
• 197 k.k. zgwałcenie i wymuszenie czynności seksualnej
• 198 k.k. seksualne wykorzystanie niepoczytalności lub bezradności
• 199 k.k. Seksualne wykorzystanie stosunku zależności lub krytycznego położenia
• 200 k.k. seksualne wykorzystanie małoletniego
• 201 k.k. kazirodztwo
• 207 k.k. znęcanie się

§  1.     Kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą
w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

§  1a.    Kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą nieporadną ze względu na jej wiek, stan psychiczny lub fizyczny, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

§  2.     Jeżeli czyn określony w § 1 lub 1a połączony jest ze stosowaniem szczególnego okrucieństwa, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

§  3.     Jeżeli następstwem czynu określonego w § 1-2 jest targnięcie się pokrzywdzonego na własne życie, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.

• 208 k.k. rozpijanie małoletniego
• 209 § 3 k.k. niealimentacja – jeżeli pokrzywdzonemu przyznano odpowiednie świadczenie rodzinne albo zaliczkę alimentacyjną
• 210 k.k. porzucenie małoletniego lub osoby nieporadnej
• 211 k.k. uprowadzenie małoletniego lub osoby nieporadnej
• 276 k.k. niwelowanie dokumentu

Czyny ścigane z oskarżenia publicznego – na wniosek

• 157 § 1 k.k. nieumyślne naruszenie czynności narządu ciała lub spowodowanie rozstroju zdrowia innego niż określonego w art. 156 § 1 k.k., gdy sprawca jest osobą najbliższą dla pokrzywdzonego
• 157 § 2 k.k. nieumyślne naruszenie czynności narządu ciała lub spowodowanie rozstroju zdrowia trwającego nie dłużej niż 7 dni, gdy sprawca jest osobą najbliższą
• dla pokrzywdzonego
• 190 k.k. groźba karalna
• 190a k.k. uporczywe nękanie innej osoby lub osoby jej najbliższej, które wzbudza u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia lub istotnie narusza jej prywatność
• 191a k.k. utrwalanie wizerunku nagiej osoby lub osoby w trakcie czynności seksualnej, przez użycie wobec niej przemocy, groźby bezprawnej lub podstępu, albo rozpowszechnianie wizerunku nagiej osoby lub w trakcie czynności seksualnej bez jej zgody
• 209 § 2 k.k. uporczywe uchylanie się od obowiązku alimentacyjnego

Czyny ścigane z oskarżenia prywatnego

• 212 k.k. zniesławienie
• 216 k.k. zniewaga
• 217 k.k. naruszenie nietykalności cielesnej

Definicja czym jest PRZEMOC DOMOWA – art. 2 pkt 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie określa przemoc w rodzinie jako „jednorazowe albo powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie naruszające prawa lub dobra osobiste osób wymienionych w pkt 1(opisane poniżej), w szczególności narażające te osoby na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia, naruszające ich godność, nietykalność cielesną, wolność w tym seksualną, powodujące szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psychicznym, a także wywołujące cierpienia i krzywdy moralne u osób dotkniętych przemocą”.

Dotyczy osób najbliższych – zgodnie z art. 115 §11 kk małżonka, wstępnych (rodzice, dziadkowie), zstępnych (dzieci, wnuki), rodzeństwa, powinowatych w tej samej linii lub stopniu, osób pozostających w stosunku przysposobienia (przysposobiony i przysposabiający) oraz ich małżonków, a także osób pozostających we wspólnym pożyciu (partner w związku nieformalnym), rozszerzając to pojęcie o inne osoby wspólnie zamieszkujące lub gospodarujące. (ART. 2 PKT 1 USTAWY).

ŚRODKI IZOLACJI SPRAWCY OD POKRZYWDZONEGO:

1. W postępowaniu cywilnym, niezależnie od postępowania karnego (np. przed wszczęciem postępowania)

Środki izolacji sprawcy od pokrzywdzonego w postępowaniu cywilnym:

• zobowiązanie do opuszczenia mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia oraz zakaz zbliżania się do mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia orzekane na wniosek przez sąd cywilny lub w drodze decyzji Policjanta, który ma prawo wydać wobec osoby stosującej przemoc w rodzinie w rozumieniu przepisów ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, stwarzającej zagrożenie dla życia lub zdrowia osoby dotkniętej tą przemocą, nakaz natychmiastowego opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia, zwany dalej „nakazem”, lub zakaz zbliżania się do mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia, zwany dalej „zakazem”.

2. W postępowaniu karnym, na etapie postępowania przygotowawczego

Środki izolacji sprawcy od pokrzywdzonego w postępowaniu karnym – przygotowawczym:

• nakaz opuszczenia lokalu mieszkalnego (275a kpk) przez podejrzanego wspólnie zamieszkującego z pokrzywdzonym

1. Po zakończeniu postępowania karnego – środki karne lub probacyjne, orzekane w orzeczeniu kończącym, na czas określony.

Środki karne orzekane wobec sprawcy przemocy w rodzinie w postępowaniu sądowym przy zawieszeniu wykonania kary:

• zakaz zbliżania się do określonych osób (art. 72 § 1 pkt 7a kk) – sąd powinien wskazać odległość od osób chronionych;
• nakaz opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym (art. 72 § 1 pkt 7b kk);
• art. 72 § 1 pkt 6a kk – nałożenie obowiązku uczestnictwa skazanego w oddziaływaniach korekcyjno-edukacyjnych bez jego zgody (art. 74 § 1 kk);

INTERWENCJA – POCZĄTEK PROCESU POMAGANIA OPARTEGO NA ZAŁOŻENIACH:

• najważniejsze jest BEZPIECZEŃSTWO osób doznających przemocy
• ZA PRZEMOC ZAWSZE ODPOWIEDZIALNY JEST SPRAWCA, bez względu na to, co zrobiła osoba doznająca przemocy
• NIE MA ŻADNEGO USPRAWIEDLIWIENIA PRZEMOCY, nikt nie ma prawa znęcać się nad innymi;
• ZROZUMIAŁE I DOPUSZCZALNE SĄ WAHANIA I NIEKONSEKWENCJE
  w zachowaniu i decyzjach OSÓB DOZNAJĄCYCH PRZEMOCY – jest to objaw doznanego urazu.

Interwencja policji jest działaniem jednorazowym, chociaż może być podejmowana wielokrotnie w danej rodzinie, ponieważ CECHĄ CHARAKTERYSTYCZNĄ PRZEMOCY JEST TO, ŻE NIE ZATRZYMANA – POWTARZA SIĘ I Z CZASEM NASILA.

Podejmowanie działań interwencyjnych bardzo często jest niezbędnym czynnikiem doprowadzającym OSP do SZUKANIA POMOCY PSYCHOLOGICZNEJ, ROZWAŻANIA ZMIANY SWOJEGO ZACHOWANIA, POSZUKIWANIA INNYCH MOŻLIWOŚCI ROZWIĄZYWANIA SYTUACJI KONFLIKTOWYCH W RODZINIE. To właśnie wyraźne reakcje ze strony innych członków rodziny, znajomych, sąsiadów, CZY TEŻ PRZEDSTAWICIELI SŁUŻB społecznych często stanowią PIERWSZY POWAŻNY SYGNAŁ dla osoby stosującej przemoc, że BEZ WZGLĘDU NA TO KTO MA „RACJĘ”, UŻYWANIE PRZEMOCY JEST PRZESTĘPSTWEM, ZA KTÓRE CAŁKOWITĄ ODPOWIEDZIALNOŚĆ PONOSI OSOBA, KTÓRA TAK SIĘ ZACHOWUJE.